Çdo fëmijë i sëmurë, dhe ndoshta çdo i rritur në një moment, shtron pyetjen: pse po vuaj? 

Asnjë përgjigje nuk është e kënaqshme. Të jesh i sëmurë do të thotë të ndihesh i pambrojtur, i dobët, jo në kontroll. Mund të dëgjosh të qeshura, makina që shkojnë andej-këtej, njerëz jashtë e rrotull. Por ju jeni të mbërthyer, duke u dridhur nën batanije, oreksi i ndërprerë dhe duke luftuar për të kujtuar se si ishte të ndjehesh i shëndetshëm. 

Me ethe, e gjithë kjo është më e keqe, sepse aftësia e trurit të dikujt për të përpunuar informacionin me racionalitet të plotë është ulur. Temperatura e lartë mund të shkaktojë një formë të çmendurisë së shkurtër, madje duke përfshirë halucinacione. Ju imagjinoni gjëra që nuk janë të vërteta. Ju e dini këtë, por nuk mund ti largoni. Ethet shpërthejnë dhe gjendesh në djerse. Shpresa jote ulet dhe në këtë rrëmujë duket se të ka lënë instikti. 

Për fëmijët, kjo është një përvojë e frikshme. Edhe për të rriturit, vetem kur zgjat shumë. 

Nga vuajtja, njerëzit kërkojnë natyrshëm një burim shprese. Kur është shërimi? Sa mund të pres pasi të ndodhë kjo? Ku qëndron kuptimi dhe qëllimi pas sprovës? 

Për një virus konvencional të frymëmarrjes, dhe për shumë patogjenë të tjerë, brezat e mëparshem e kanë ditur se do kalojmë vuajtje. Sistemi ynë imunitar i është nënshtruar një stërvitjeje. Po kodon informacione të reja. Ky është informacion që trupi ynë mund të përdorë për të qenë më i shëndetshëm në të ardhmen. Tani është përgatitur për të luftuar një patogjen të ngjashëm në të ardhmen. 

Nga thellësia e vuajtjes, ky realizim siguron atë burim shprese aq të nevojshme. Tani mund të prisim për një jetë më të mirë dhe më të shëndetshme në anën tjetër. Tani do të përballemi në botën me një mburojë. Ajo valle e rrezikshme me patogjenët është fituar për të paktën këtë virus të veçantë. Ne mund të gëzojmë një shëndet më mirë në të ardhmen. 

Breza të tërë njerëzit e kuptonin këtë. Veçanërisht në shekullin e 20-të, kur njohuritë për imunitetin natyror u bënë më të sofistikuara, së bashku me dokumentimin e imunitetit të tufës, kjo u rrënjos kulturalisht. 

Nga ana kulturore, kjo u konsiderua si një mënyrë moderne për të menduar, një vetëdije mendore që u mundësoi brezave të mos hiqnin dorë nga shpresa, por të shikonin të ardhmen me besim. 

Që nga fillimi i krizës aktuale patogjene, kjo pjesë ka munguar. Covid është trajtuar si një patogjen për t’u shmangur me çdo kusht – personale dhe sociale. Asnjë çmim nuk ishte shumë i lartë për t’u paguar për të shmangur marrjen. Fati më i keq i mundshëm do të ishte përballja me virusin. Nuk duhet ta jetojmë jetën normalisht, na thanë. Ne duhet të riorganizojmë gjithçka rreth sloganeve: ngadalësojmë përhapjen, rrafshojmë kurbën, distancimin shoqëror, maskojmë, konsiderojmë të gjithë dhe gjithçka si një bartës. 

Autoritetet e shëndetit publik kurr se kanë kuptuar imunitetin natyror. Në vend të saj, burimi ynë i shpresës ka qenë vaksina, për të cilën autoritetet thanë se kjo ishte e vetmja shpresë për të mundur virusin. Kjo dukej si shpresë për shumë njerëz. Më pas doli se nuk ishte e vërtetë. Shpresat janë shuar dhe ne u zhytëm aty ku ishim më parë. 

Përhapja e Covid është kaq e gjerë tani sa të gjithë njohin një ose shumë njerëz që e kanë kaluar atë.  Disa e kalojnë në një periudhë të shkurtër. Për të tjerët zgjasin një javë ose më shumë. Pothuajse të gjithë e kalojnë atë. Disa njerëz vdesin prej saj, veçanërisht të moshuarit dhe të pafuqishmit. Dhe kjo përvojë universale prekëse ka shkaktuar gjithashtu një raund tjetër paniku: kur do të përfundojë e gjithë kjo?

E megjithatë edhe tani, miliona njerëz nuk janë vënë në dijeni për përfitimin e përballjes me virusin. Atyre u është mohuar shpresa se do të përfundojë ndonjëherë. Ata thjesht nuk e dinë. Autoritetet nuk ua kanë thënë atyre. Por ndodh e kunderta. Shume zëra kryesorë në shëndetin publik duket se shkojnë jashtë rrugës së tyre për të pretenduar se imuniteti natyror nuk ekziston.  

Nga të gjitha skandalet dhe zhgënjimet e dy viteve të fundit – dështimet e pabesueshme të zyrtarëve publikë dhe heshtja e kaq shumë njerëzve që duhet ta dinin më mirë – heshtja e çuditshme për imunitetin e fituar është ndër më të këqijat. Ka një kosto mjekësore, por edhe një kosto të madhe kulturore dhe psikologjike. 

Kjo nuk është vetëm një çështje e shkencës. Është një mjet kryesor me të cilin popullata mund të shohë anën tjetër të pandemisë. Me gjithë frikën, vuajtjen dhe vdekjen, ka ende shpresë në anën tjetër, dhe ne mund ta dimë këtë për shkak të vetëdijes sonë se si funksionon sistemi imunitar. 

Aktualisht përballemi me një tragjedi. Rastet janë në nivelin më të lartë të të gjitha kohërave. Ekziston një besim në rritje se asgjë nuk ka funksionuar. Humbja e besimit është e dukshme. Më shumë njerëz tani e dinë se të gjithë do ta marrin këtë virus. Nuk ka më fshehje, nuk ka më sukses në “të qenit i kujdesshëm”, asnjë alternativë veçse të dilni atje dhe të rrezikoni me këtë gjë. Por çfarë e forcon besimin e dikujt se ia vlen ta bësh këtë? Kuptimi se mbas kësaj prove do të jeni më të fortë.