Duke ndarë reflektimet e vazhdueshme të Giorgio Agamben mbi pandeminë COVID-19…

Ajo që bie në sy në reagimet ndaj mjeteve dhe aparateve të jashtëzakonshme që janë vënë në punë në vendin tonë (dhe jo vetëm në këtë) është pamundësia për t’i vëzhguar ato përtej kontekstit imediat në të cilin duket se veprojnë. Të rrallë janë ata që përpiqen, siç do të kërkonte një analizë serioze politike, t’i interpretojnë ato si simptoma dhe shenja të një eksperimenti më të gjerë, në të cilin rrezikohet një paradigmë e re e qeverisjes së qenieve njerëzore dhe të gjërave. Në një libër të botuar shtatë vjet më parë, i cili tani ia vlen të rilexohet me kujdes ( Tempêtes microbiennes, Gallimard 2013), Patrick Zylberman ka përshkruar tashmë procesin me të cilin siguria shëndetësore, e cila deri atëherë kishte mbetur në margjinat e përllogaritjeve politike, po bëhej pjesë thelbësore e strategjive politike shtetërore dhe ndërkombëtare. Çështja nuk është asgjë më pak se krijimi i një lloj “terrori shëndetësor” si një mjet për të qeverisur atë që u quajt skenari më i keq. Është sipas kësaj logjike më të keqe që në vitin 2005 Organizata Botërore e Shëndetësisë kishte njoftuar tashmë nga “dy deri në 150 milionë vdekje nga gripi i shpendëve që po vinte”, duke sugjeruar një strategji politike që shtetet nuk ishin ende gati ta pranonin në atë kohë. Zylberman tregon se politika e re e propozuar u artikulua rreth tre pikave: 1) ndërtimi, mbi bazën e një rreziku të mundshëm, të një skenari fiktiv, në të cilat të dhënat paraqiten në mënyrë të tillë që të inkurajojnë sjelljet që lejojnë të qeverisin një situatë ekstreme; 2) adoptimi i logjikës së më të keqes si regjim i racionalitetit politik; 3) organizimi integral i trupit qytetar për të forcuar sa më shumë aderimin në institucionet qeveritare, duke prodhuar një lloj qytetarie të mirë superlative në të cilën detyrimet e vendosura paraqiten si provë altruizmi dhe qytetari nuk ka më të drejtë për shëndet. (siguria shëndetësore ), por bëhet i detyruar ligjërisht ndaj shëndetit ( biosiguria ).

Ajo që Zylberman përshkroi në 2013 tani është verifikuar siç duhet. Është evidente se, përtej situatës emergjente të lidhur me një virus të caktuar, i cili në të ardhmen mund t’i lërë vend një tjetri, ajo që bëhet fjalë është hartimi i një paradigme qeverisjeje, efektiviteti i së cilës e tejkalon shumë atë të të gjitha formave të qeverisjes që ka njohur historia politike e Perëndimit deri tani. Nëse tashmë, në rënien progresive të ideologjive dhe bindjeve politike, arsyet e sigurisë bënë të mundur që qytetarët të pranonin kufizime të lirive që ata nuk ishin të gatshëm t’i pranonin më parë, biosiguria është dëshmuar e aftë të paraqesë ndërprerjen absolute të të gjitha aktiviteteve politike dhe të të gjithëve. marrëdhëniet shoqërore si forma maksimale e pjesëmarrjes qytetare. Kështu ishte e mundur të dëshmohej paradoksi i organizatave të majta,

Është evidente – dhe vetë autoritetet qeveritare nuk pushojnë së na kujtuari – se i ashtuquajturi “distancim social” do të bëhet modeli i politikës që na pret dhe se (si përfaqësuesit e një të ashtuquajturi Task Force, anëtarët e të cilit janë në një konflikt të qartë interesi me funksionin që duhet të ushtrojnë, njoftohet) do të përfitohet nga ky distancim për të zëvendësuar marrëdhëniet njerëzore në fizikun e tyre, marrëdhënie të cilat janë bërë të dyshimta si burime ngjitjeje (që do të thotë infektim politik, i kurs) me pajisje teknologjike dixhitale kudo. Leksionet universitare, siç ka rekomanduar tashmë MIUR [Ministria Italiane e Arsimit, Universiteteve dhe Kërkimit], do të jenë të qëndrueshme online nga viti i ardhshëm, ne nuk do ta njohim më njëri-tjetrin duke parë fytyrën e njëri-tjetrit, e cila mund të mbulohet nga një maskë shëndetësore, por nëpërmjet aparateve dixhitale që do të njohin të dhënat biologjike që mblidhen detyrimisht dhe çdo “mbledhje”, qoftë për arsye politike apo thjesht për arsye miqësie, do të vazhdojë të ndalohet.

Një konceptim i tërë i fateve të shoqërisë njerëzore është në pikëpyetje, në një perspektivë që në shumë aspekte duket se ka marrë idenë apokaliptike të një fundi të botës nga religjionet në rënie. Pasi politika u zëvendësua nga ekonomia, tashmë kjo e fundit për të qenë në gjendje të qeverisë do të duhet të integrohet me paradigmën e re të biosigurisë, së cilës do t’i sakrifikohen të gjitha nevojat e tjera. Është legjitime të pyesim nëse një shoqëri e tillë mund të përkufizohet ende si njerëzore apo nëse humbja e marrëdhënieve të ndjeshme, ato të fytyrës, të miqësisë, të dashurisë mund të kompensohet vërtet me një siguri shëndetësore abstrakte dhe me sa duket tërësisht fiktive.

Giorgio Agamben, 11 maj 2020 ( Quodlibet )

Giorgio Agamben: Biosecurity and politics