Pa mediat, dhe veçanërisht mediat sociale, askush nuk do ta dinte se kishte një pandemi. Në të vërtetë ishte ekuivalente me një sezon të keq gripi, përveç se ishte edhe më i anuar për të moshuarit – mosha mesatare e vdekjes, 80, numri mesatar i kushteve themelore, katër. Dua të them, do të ishte e paimagjinueshme të mbylleshin biznese dhe shkolla për një sëmundje të tillë përpara se sëmundja e vërtetë – virusi i mendjes së hipnozës mediatike të ishte në vend.

Por ju më keni dëgjuar të them shumicën e kësaj më parë. Unë jam këtu sot me një këndvështrim tjetër, të paktën vetëm për sot. Unë jam këtu për t’ju thënë se ka disa filiza të gjelbër shprese. Dua të them, vetë Orwell në vitin 1984 shkroi: “Nëse ka shpresë, ajo duhet të qëndrojë në prole” – me prole, ai nënkuptonte proletariatin, klasën punëtore, njerëzit e zakonshëm, jo ​​klasën sunduese.

Këtu është pika ime. Arsyeja pse ata po bëhen kaq ekstrem është pikërisht sepse kanë nevojë, sepse ajo që po bëjnë nuk funksionon. Nuk punon kundër virusit; dhe duke mos punuar për të mbajtur premtimin e tyre ndaj votuesve që morën vaksinën dhe tani janë penduar për këtë.

Demokracia e Kanadasë nuk është aq e shëndetshme sa ajo e Amerikës. Kontrollet dhe ekuilibrat tanë janë thyer. Media jonë është blerë. Gjykatat tona janë të turpshme dhe të ngadalta. Politika jonë është monokulturë. Ne jemi shumë pasivë.

Po po po. Por nëse ka shpresë, ajo qëndron tek proles.

Njerëzit janë të mërzitur prej saj. Jo se mund të bëni dicka – çfarë do të bëni, votoni partitë opozitare, që propozojnë zgjidhje identike?

Dhe kur Amerika votoi kundër lockdownists  në nëntor, dhe kur një gjysmë duzinë shtetesh të tjera bashkohen me Virxhinian dhe kthehen nga blu në të kuqe, dhe kur vetë Kongresi të kthehet në duart e republikanëve, mendoj se kjo do të përhapet mbi kufijtë tanë.

Të paktën kështu shpresoj. Pra, kjo është – përpjekja ime për optimizëm.

Nga Ezra Levant